دوش می امد و رخساره برافروخته بود

تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود
رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی

جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود
جان عشاق سپند رخ خود میدانست

و اتش چهره بدین کار برافروخته بود
گرچه می گفت که زارت بکشم می دیدم

که نهانش نظری با من دلسوخته بود
کفر زلفش ره دل می زد و ان سنگیندل

در پیش مشعلی از چهره برافروخته بود
دل بسی خون بکف اورد ولی دیده بریخت

الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود
یار مفروش بدنیا که بسی سود نکرد

انکه یوسف بزر ناسره بفروخته بود
گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان

حافظ یارب این قلب شناسی ز که اموخته بود