بدون شرح!!!

دلا دیدی که خورشید از شب سرد		چو آتش سر ز خاکستر برآورد
زمین و آسمان گلرنگ و گلگون		جهان دشت شقایق گشت از این خون
نگر تا این شب خونین سحر کرد		چه خنجرها که از دل‌ها گذر کرد
ز هر خون دلی سروی قد افراشت		ز هر سروی تذروی نغمه برداشت
صدای خون در آواز تذرو است		دلا این یادگار خون سرو است

فال حافظ یلدایی

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار		ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار
نکته‌ای روح فزا از دهن دوست بگو		نامه‌ای خوش خبر از عالم اسرار بیار
تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام		شمه‌ای از نفحات نفس یار بیار
به وفای تو که خاک ره آن یار عزیز		بی غباری که پدید آید از اغیار بیار
گردی از رهگذر دوست به کوری رقیب		بهر آسایش این دیده خونبار بیار
خامی و ساده دلی شیوه جانبازان نیست		خبری از بر آن دلبر عیار بیار
شکر آن را که تو در عشرتی ای مرغ چمن		به اسیران قفس مژده گلزار بیار
کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست		عشوه‌ای زان لب شیرین شکربار بیار
روزگاریست که دل چهره مقصود ندید		ساقیا آن قدح آینه کردار بیار
دلق حافظ به چه ارزد به می‌اش رنگین کن		وان گهش مست و خراب از سر بازار بیار

این هم فال شب یلدای من!

عقاب

این روزها مشغول خوندن کتاب "پیکر فرهاد" بودم این اولین اثر از اقای معروفی بود که می خواندم و انگار یک دستم در دست بوف کور بود و یک دست دردست  پیکر فرهاد. انتخاب شعر عقاب برای تشکر از اقای معروفی است که لذت فراوانی از کتاب ایشان بردم و این در حالی بود که مدتها از خواندن بوف کور می گذشت.

گشت غمناک دل و جان عقاب
چو ازو دور شد ايام شباب
 ديد کش دور به انجام رسيد                                 

آفتابش به لب بام رسيد
بايد از هستي دل بر گيرد                                      

ره سوي کشور ديگرگيرد

خواست تا چاره ناچار کند

دارويي جويد و در کار کند

صبحگاهي زپي چاره کار

گشت بر باد سبک سير سوار

گله کاهنگ چرا داشت به دشت

ناگه از وحشت پر ولوله گشت

و ان شبان بيم زده، دل نگران                                           

شد پي بره‌ی‌ نوزاد دوان
کبک در دامن خاري آويخت                                             

مار پيچيد و به سوراخ گريخت
آهو استاد و نگه کرد و رميد                                              

دشت را خط غباري بکشيد
ليک صياد سر ديگرداشت                                   

صيد را فارغ و آزاد گذاشت
چاره مرگ نه کاري ست حقير                                              

زنده را دل نشود از جان سير
صيد، هر روزه به چنگ آمد زود                                          

مگر آن روز که صياد نبود

آشيان داشت در آن دامن دشت                                         

زاغکي زشت و بد اندام و پلشت
سنگ‌ها از کف طفلان خورده                                            

جان ز صد گونه بلا در برده
سال‌ها زيسته افزون زشمار                                   

شکم آکنده ز گند و مردار
بر سر شاخ ورا ديد عقاب                                                  

ز آسمان سوي زمين شد به شتاب

گفت که اي ديده ز ما بس بيداد!                            

با تو امروز مرا کار افتاد
مشکلي دارم اگر بگشايی                                                  

بکنم هرچه تو مي‌فرمیاي
گفت: ما بنده‌ی درگاه توایم                                              

تا که هستيم هوا خواه توايم
بنده آماده بگو فرمان چيست؟                                           

جان به راه تو سپارم، جان چيست؟
دل چو در خدمت تو شاد کنم                                            

ننگم آيد که زجان ياد کنم
اين همه گفت ولي با دل خويش                            

گفتگويي دگر آورد به پيش
کاين ستمکار قوي پنجه کنون                                           

از نيازست چنين زار و زبون
ليک ناگه چو غضبناک شود                                              

زو حساب من و جان پاک شود
دوستي را چو نباشد بنياد                                      

حزم را بايدم از دست نداد
در دل خويش چو اين راي گزيد                                         

پر زد و دور ترک جاي گزيد
زار و افسرده چنين گفت عقاب                                           

که مرا عمر حبابی ست برآب
راست است اين که مرا تيز پرست                                      

ليک پرواز زمان تيزتر است
من گذشتم به شتاب از در و دشت                          

به شتاب ايام از من بگذشت
ارچه از عمر دل سيري نيست                                            

مرگ مي‌آيد و تدبيري نيست
من و اين شهپر و اين شوکت وجاه                       

عمرم از چيست بدين حد کوتاه؟
تو بدين قامت و بال ناساز                                     

به چه فن يافته‌اي عمر دراز؟
پدرم از پدر خويش شنيد                                       

که يکي زاغ سيه روي پليد
با دو صد حيله به هنگام شکار                                            

صد ره از چنگش کرده ست فرار
پدرم نيز به تو دست نيافت                                    

تا به منزلگه جاويد شتافت
ليک هنگام دم باز پسين                                      

چون تو بر شاخ شدي جايگزين
از سر حسرت با من فرمود                                     

کاين همان زاغ پليدست که بود
عمر من نيز به يغما رفته است                                            

يک گل از صد گل تونشکفته است
چيست سرمايه ی اين عمر دراز؟                                            

رازي اينجاست، تو بگشا اين راز
زاغ گفت: گر تو درين تدبيری                                            

عهد کن تا سخنم بپذيري
عمرتان گر که پذيرد کم و کاست                                      

ديگران را چه گنه کاين ز شماست
زآسمان هيچ نياييد فرود                                                  

آخر از اين همه پرواز چه سود؟
پدر من که پس از سيصد و اند                                           

کان اندرز بد و دانش و پند
بارها گفت که بر چرخ اثير                                     

بادها راست فراوان تاثير
بادها کز زبر خاک وزند                                                     

تن و جان را نرسانند گزند
هر چه از خاک شوي بالاتر                                   

باد را بيش گزندست و ضرر
تا به جايي که بر اوج افلاک                                             

آيت مرگ شود پيک هلاک
ما از آن سال بسي يافته‌ايم                                   

کز بلندي رخ برتافته‌ايم
زاغ را ميل کند دل به نشيب                                              

عمر بسيارش از آن گشته نصيب
ديگر اين خاصيت مردار است                                            

عمر مردار خوران بسيار است
گند ومردار بهين درمانست                                              

چاره رنج تو زان آسانست
خيز و زين بيش ره چرخ مپوی                                          

طعمه‌ی خويش بر افلاک مجوي
ناودان جايگهي سخت نکوست                                          

به از آن کنج حياط و لب جوست
من که بس نکته نيکو دانم                                    

راه هر برزن و هر کودانم
آشيان در پس باغي دارم                                      

وندر آن باغ  سراغي دارم
خوان گسترده‌ی الواني هست                                            

خوردني‌های فراوانی هست
آنچه زان زاغ  ورا  داد سراغ                                   

گندزاري بود اندر پس باغ
بوي بد رفته از آن تا ره دور                                   

معدن پشّه، مقام زنبور
نفرتش گشته بلاي دل و جان                                           

سوزش و کوري دو ديده از آن

آن دو همراه رسيدند از راه                                    

زاغ بر سفره خود کرد نگاه
گفت: خواني که چنين الوان ست                                            

لايق حضرت اين مهمان ست
مي‌کنم شکر که درويش نيم                                             

خجل از ماحضر خويش نيم
گفت و بنشست و بخورد از آن گند                          

تا بياموزد از و مهمان پند
عمر در اوج فلک برده به سر                                             

دم زده در نفس باد سحر
ابر را ديده به زير پر خويش                                              

حَيَوان را همه فرمانبر خويش
بارها آمده شادان زسفر                                                   

به رهش بسته فلک طاق ظفر
سينه کبک و تذرو و تيهو                                      

تازه و گرم شده طعمه ی او
اينک افتاده بر اين لاشه و گند                                           

بايد از زاغ بياموزد پند؟!
بوي گندش دل و جان تافته بود                                         

حال بيماريِ دق يافته بود
دلش از نفرت و بيزاري ريش

گيج شد، بست دمي ديده خويش                                       

يادش آمد که بر آن اوج سپهر                                           

هست پيروزي و زيبايي و مهر
فرّ و آزادي و فتح و ظفرست                                             

نفس خرّم باد سحرست
ديده بگشود و به هر سو نگريست                                       

ديد گردش اثري زينها نيست
آنچه بود از همه سو خواري بود                                          

وحشت و نفرت و بيزاري بود
بال برهم زد و برجست از جا                                            

گفت: کاي يار ببخشاي مرا
سال‌ها باش و بدين عيش بناز                                           

تو و مردار تو عمر دراز
من نيم در خور اين مهمانی                                   

گند و مردارترا ارزاني
گر بر اوج فلکم بايد مرد                                                   

عمر در گند به سر نتوان برد
شهپر شاه هوا اوج گرفت                                                  

زاغ را ديده بر او مانده شگفت

سوی  بالا شد و بالاتر شد                                    

راست با مهر فلک همسر شد
لحظه‌‌اي چند بر اين لوح کبود                                           

نقطه‌اي بود و سپس هيچ نبود

ارزش انسان

دشتهاي آلوده ست

در لجنزار گل لاله نخواهد روئيد

در هواي عفن آواز پرستو به چه كارت آيد ؟

فكر نان بايد كرد

و هوايي كه در آن

نفسي تازه كنيم

گل گندم خوب است

گل خوبي زيباست

اي دريغا كه همه مزرعه دلها را

علف كين پوشانده ست

هيچكس فكر نكرد

كه در آبادي ويران شده ديگر نان نيست

و همه مردم شهر

بانگ برداشته اند

كه چرا سيمان نيست

و كسي فكر نكرد

كه چرا ايمان نيست

و زماني شده است

كه به غير از انسان

هيچ چيز ارزان نيست .

                                                       « تابستان 57»

حمید مصدق

همیشه دوست

دانشجو نامیده شد

دیر شناختمش و زود از نزدمان رفت، گویی پیغمبری بود که رسالتش را تمام کرد از برای روح خسته ی ما.

از باد سریع تر می دوید و ذهنش در پی حل معماها نبود، واقعیت ها را چه خوب دیده بود و چه زیبا به تصویر کشید از برایمان.

نوشته هایش را می خواندم و سعی می کردم در ذهنش جای گیرم ، به دنبال کلماتش می دویدم ولی هر چه نگاه می کردم نمی فهمیدمشان!

گویی دنیای ما نمی خواست یکی گردد. و او رفت هنوز یک سال اول تحصیلش را کامل نکرده بود که رفت در پی علاقه اش و من حسودی ام گرفت که چه راحت معماری را به جای صنایع نشاند و از شهر من کوچ کرد ، از ابتدا هم نیامده بود که بماند.

 هنوز کتاب هایی را که او شناساندشان بهترین های کتابخانه ی کوچکم هست و خواهد بود، هنوز شعرهایی را که زمزمه می کرد زمزمه می کنم به گهگاه  و به امید اینم که باز بینمش ، باز بینم چهره ی پر غرورش را ، گره ی همیشگی ابروانش را، امید دارم که گرمای دوستی اش در ان دیار کویری گرمتر از قبل شود و هر روز موفق تر و سرزنده مثل همیشه.

افتابی مراست در دیدار که مکدر نمی شود نگه اش.....

اشک

قطره ی اشک به دنبال بهانه ای بود  برای  زیستن
پس به او بخشیدم تجربه کردن این پیکار سخت را!
و او متولد شد از چشمانم
هنگامی که دل خونین بود و سودای سر از یاد رفته.
عمر کوتاهی داشت اشک لغزانم
دست،
 زدود راه پیموده اش را
و  اشک ناپدید شد به هنگامی که چشم خونین گشت و دل ارام گرفت.

20/8/88

مهمان به شعر ناب

شاید که حال و کار دگر سان کنم

هر چه آن به است قصد سوی آن کنم

داماد باد را به گلستان برم

گل را عروس باد بهاران کنم

خالی خمم فتاده ز صافی می

خواهی به شعر نابت مهمان کنم

چرا؟

تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام،
آرام
خش خش گام تو تکرارکنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا،
- خانه ی کوچک ما سیب نداشت

حمید مصدق

اب ، نان ، اواز

کمترين تحريری از يک آرزو اين است

آدمی را آب و نانی بايد و آنگاه آوازی

در قناری ها نگه کن، در قفس، تا نيک در يابی

کز چه در آن تنگناشان باز شادی های شيرين است.

کمترين تصويری از يک زندگی:

                                           آب،

                                                نان،

                                                      آواز،

ور فزون تر خواهی از آن ،

                                 گاهگه،

                                         پرواز

ور فزون تر خواهی از آن شادی آغاز

(ور فزون تر ، باز هم خواهی....بگويم،باز؟)

آنچنان بر ما به نان و آب ، اينجا تنگسالی شد

که کسی در فکر آوازی نخواهد بود

وقتی آوازی نباشد،

شوق پروازی نخواهد بود.

                             (محمد رضا شفیعی کدکنی)

پرواز!

وقتی پرنده ای را

معتاد می کنند

تا فالی از قفس بدر آرد

و اهدا نمايد آن فال را به جويندگان خوشبختی

تا شاهدانه ای به هديه بگيرد

پرواز .......٬

قصه ی بس ابلهانه ای است

                                      از معبر قفس!!!

؟؟؟!

ای داد
تند باد
توفان و سیل و صاعقه هر سوی ره گشاد
دیگر به اعتماد که باید بود ؟
دیوار اعتماد فرو ر|یخت
و کسوت بلند تمنا
بر قامت بلند تو کوتاهتر نمود
پایان آشنایی
آغاز رنج تفرقه ای سخت دردناک
هر سوی سیل
سنگین و سهمناک
من از کدام نقطه
آغاز می کنم ؟
توفان و سیل و صاعقه
اینک دریچه را
من با کدام جرات
سوی ستاره سحری باز می کنم ؟

روزها گر رفت گو رو باك نيست

تو بمان اي آن كه چون تو پاك نيست.

خزان امد

اي باغبان اي باغبان آمد خزان آمد خزان
بر شاخ و برگ از درد دل بنگر نشان بنگر نشان

اي باغبان هين گوش كن ناله درختان نوش كن
نوحه كنان از هر طرف صد بي‌زبان صد بي‌زبان

هرگز نباشد بي‌سبب گريان دو چشم و خشك لب
نبود كسي بي‌درد دل رخ زعفران رخ زعفران

حاصل درآمد زاغ غم در باغ و مي‌كوبد قدم
پرسان به افسوس و ستم كو گلستان كو گلستان

كو سوسن و كو نسترن كو سرو و لاله و ياسمن
كو سبزپوشان چمن كو ارغوان كو ارغوان

كو ميوه‌ها را دايگان كو شهد و شكر رايگان
خشك است از شير روان هر شيردان هر شيردان

كو بلبل شيرين فنم كو فاخته كوكوزنم
طاووس خوب چون صنم كو طوطيان كو طوطيان

خورده چو آدم دانه‌اي افتاده از كاشانه‌اي
پريده تاج و حله شان زين افتنان زين افتنان

گلشن چو آدم مستضر هم نوحه گر هم منتظر
چون گفتشان لا تقنطوا ذو الامتنان ذو الامتنان

جمله درختان صف زده جامه سيه ماتم زده
بي‌برگ و زار و نوحه گر زان امتحان زان امتحان

اي لك لك و سالار ده آخر جوابي بازده
در قعر رفتي يا شدي بر آسمان بر آسمان

گفتند اي زاغ عدو آن آب بازآيد به جو
عالم شود پررنگ و بو همچون جنان همچون جنان

اي زاغ بيهوده سخن سه ماه ديگر صبر كن
تا دررسد كوري تو عيد جهان عيد جهان

ز آواز اسرافيل ما روشن شود قنديل ما
زنده شويم از مردن آن مهر جان آن مهر جان

تا كي از اين انكار و شك كان خوشي بين و نمك
بر چرخ پرخون مردمك بي نردبان بي نردبان

ميرد خزان همچو دد بر گور او كوبي لگد
نك صبح دولت مي‌دمد اي پاسبان اي پاسبان

صبحا جهان پرنور كن اين هندوان را دور كن
مر دهر را محرور كن افسون بخوان افسون بخوان

اي آفتاب خوش عمل بازآ سوي برج حمل
ني يخ گذار و ني وحل عنبرفشان عنبرفشان

گلزار را پرخنده كن وان مردگان را زنده كن
مر حشر را تابنده كن هين العيان هين العيان

از حبس رسته دانه‌ها ما هم ز كنج خانه‌ها
آورده باغ از غيب‌ها صد ارمغان صد ارمغان

گلشن پر از شاهد شود هم پوستين كاسد شود
زاينده و والد شود دور زمان دور زمان

لك لك بيايد با يدك بر قصر عالي چون فلك
لك لك كنان كالملك لك يا مستعان يا مستعان

بلبل رسد بربط زنان وان فاخته كوكوكنان
مرغان ديگر مطرب بخت جوان بخت جوان

من زين قيامت حاملم گفت زبان را مي هلم
مي نايد انديشه دلم اندر زبان اندر زبان

خاموش و بشنو اي پدر از باغ و مرغان نو خبر
پيكان پران آمده از لامكان از لامكان

"مولانا"

دورها اوایی است...

دشت هایی چه فراخ
كوه هایی چه بلند
در گلستانه چه بوی علفی می آمد؟
من دراین آبادی پی چیزی می گشتم
پی خوابی شاید
پی نوری ‚ ریگی ‚ لبخندی
پشت تبریزی ها
غفلت پاكی بود كه صدایم می زد
پای نی زاری ماندم باد می آمد گوش دادم
چه كسی با من حرف می زد ؟
سوسماری لغزید
راه افتادم
یونجه زاری سر راه
بعد جالیز خیار ‚ بوته های گل رنگ
و فراموشی خاك
لب آبی
گیوه ها را كندم و نشستم پاها در آب

من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است
نكند اندوهی ‚ سر رسد از پس كوه

چه كسی پشت درختان است ؟
هیچ می چرد گاوی در كرد
ظهر تابستان است
سایه ها می دانند كه چه تابستانی است
سایه هایی بی لك
گوشه ای روشن و پاك
كودكان احساس! جای بازی اینجاست

زندگی خالی نیست
مهربانی هست سیب هست ایمان هست
آری تا شقایق هست زندگی باید كرد

در دل من چیزی است مثل یك بیشه نور مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم كه دلم می خواهد
بدوم تاته دشت بروم تا سر كوه
دورها آوایی است كه مرا می خواند ...

"سهراب سپهری"

من از آن روز که دربند توام آزادم

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم		ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم
می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر		سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم
زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم		طره را تاب مده تا ندهی بر بادم
یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم		غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم
رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم		قد برافراز که از سرو کنی آزادم
شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را		یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم
شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه		شور شیرین منما تا نکنی فرهادم
رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس		تا به خاک در آصف نرسد فریادم
حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی		من از آن روز که دربند توام آزادم

"حافظ شیرازی"

*** *** ***

من از آن روز که دربند توام آزادم		پادشاهم که به دست تو اسیر افتادم
همه غم‌های جهان هیچ اثر می‌نکند		در من از بس که به دیدار عزیزت شادم
خرم آن روز که جان می‌رود اندر طلبت		تا بیایند عزیزان به مبارک بادم
من که در هیچ مقامی نزدم خیمه انس		پیش تو رخت بیفکندم و دل بنهادم
دانی از دولت وصلت چه طلب دارم هیچ		یاد تو مصلحت خویش ببرد از یادم
به وفای تو کز آن روز که دلبند منی		دل نبستم به وفای کس و در نگشادم
تا خیال قد و بالای تو در فکر منست		گر خلایق همه سروند چو سرو آزادم
به سخن راست نیاید که چه شیرین سخنی		وین عجبتر که تو شیرینی و من فرهادم
دستگاهی نه که در پای تو ریزم چون خاک		حاصل آنست که چون طبل تهی پربادم
می‌نماید که جفای فلک از دامن من		دست کوته نکند تا نکند بنیادم
ظاهر آنست که با سابقه حکم ازل		جهد سودی نکند تن به قضا دردادم
ور تحمل نکنم جور زمان را چه کنم		داوری نیست که از وی بستاند دادم
دلم از صحبت شیراز به کلی بگرفت		وقت آنست که پرسی خبر از بغدادم
هیچ شک نیست که فریاد من آن جا برسد		عجب ار صاحب دیوان نرسد فریادم
سعدیا حب وطن گر چه حدیثیست صحیح		نتوان مرد به سختی که من این جا زادم

"سعدی شیرازی"

افتاب می شود

نگاه کن که غم، درون دیده‌ام
چگونه قطره قطره آب می‌شود
چگونه سایه سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می‌شود
نگاه کن تمام هستیم خراب می‌شود
شراره‌ای مرا به کام می‌کشد
مرا به اوج می‌برد
مرا به دام می‌کشد
نگاه کن
تمام آسمان من پر از شهاب می‌شود
تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده‌ای مرا کنون به زورقی ز عاج‌ها، ز ابرها، بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعرها و شورها
به راه پر ستاره می‌کشانیم
فراتر از ستاره می‌نشانیم
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره‌چین برکه‌های شب شدم
چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه‌های آسمان
کنون به گوش من دوباره می‌رسد صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کن که من کجا رسیده‌ام
به کهکشان، به بی‌کران، به جاودان
کنون که آمدیم تا به اوج‌ها
مرا بشوی با شراب موج‌ها
مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات
مرا بخواه در شبان دیر پا
مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره‌ها جدا مکن
نگاه کن که موم شب به راه ما
چگونه قطره قطره آب می‌شود
صراحی سیاه دیدگان من
به لای لای گرم تو
لبالب از شراب خواب می‌شود
به روی گاهواره‌های شعر من نگاه کن
تو می‌دمی و آفتاب می‌شود .

"فروغ فرخزاد"

احتمال زندگی

بودن یا نبودن،نه
زوج بودن یا فرد بودن مساله این است!

روزها
بارها و بارها از اختیار می گویند
به راستی که تمسخر امیز ترین واژه هاست.
وقتی که نتایج را تاس ها و سکه ها رقم می زنند،
وقتی در گیجی استقلال پیشامدها مانده ای!
وقتی تمام حالت ها را در محدودیتی گنگ بررسی می کنی،
اختیار به چه کار می اید؟!
تو مجبوری
مجبور به پرتاب تاس ها
جفت شش برنده ای ،غیر ان بازنده.
چشم به تاس ها دوخته تا ابد.
وقتی بین شدن و نشدن می مانی
وقتی نمی دانی با چه احتمالی پیروزی؟
در گیر و دار شرط گذاشتن ماجرا مانده ای
در حالیکه از استقلال پیشامد ها بیزاری
چاره ای جز تن دادن به نتیجه ی نادانسته نداری.
از احتمال بیزارم
چون همواره
احتمال بیداری را خواب شدم
احتمال بودن را نبودم
احتمال پیروزی را باختم!
"26/5/88"

رو سر بنه به بالین

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شب گرد مبتلا کن
ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن
از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی
بگزین ره سلامت ترک ره بلا کن
ماییم و آب دیده در کنج غم خزیده
بر آب دیده ما صد جای آسیا کن
خیره کشی است ما را دارد دلی چو خارا
بکشد کسش نگوید تدبیر خونبها کن
بر شاه خوبرویان واجب وفا نباشد
ای زردروی عاشق تو صبر کن وفا کن
دردی است غیر مردن آن را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن
در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن
گر اژدهاست بر ره عشقی است چون زمرد
از برق این زمرد هی دفع اژدها کن
بس کن که بیخودم من ور تو هنرفزایی
تاریخ بوعلی گو تنبیه بوالعلا کن

"مولانا"

این شب بیدار!

در اين شب بنفش كه از سينه طپنده آه روشن اميد بر می خيزد. و نگاهى ناشناس بر ضميرم خزنده زمزمه اى سپید می خواند، وه كه گوئى از زلال ساغرى مينوىَ، منگ و حيرانم!
در اين شب بنفش كه ساحر هستى امواجى ديوانه رها مى كند و بادهائى دگرگون و هراسان با آفريده هائى بالدار بر بام خانه مى نشيند. تا بامداد چشم براه زايش يك رويدادم.

در ديگ دوزخم با پيشانى ابرآلود و پژواك لرزانم بر زه هاى بم سخن گويند چون پرندگان گريان با لفظى مبهم.
نه غوطه ی زربَفت ها و نه گهواره هاى لعل، نه سرو ناز بهشتى و نه ترانه سرخوشى. تنها شكوفه اى از آرزو هستم با
سايه اى سبكسار، بر آبگيرى نگونسار، در اين شب بيدار.

اندرز

جایی که زندگی تازیانه ی درد اور خود را فرود می اورد،
اندرز را چه بهایی است!

گوناگون

به همان اندازه که مردم گوناگون اند، زبان ها گوناگون اند.
به همان اندازه که زبان ها ، دین ها.
و به همان اندازه که دین ها ، دل ها.

خود خواه

تو خود خواهی
و این کافیست برای ترک دستانت،
برای گم شدن در شهر چشمانت،
برای دوستی با
غم ،
اوارگی،
ماتم.

20/4/88

یالان دونیا

«دونیا یالان دونیادی
سلیماننان،نوحدان قالان دونیادی
اوغول دوغان،درده سالان دونیادی
هر کیمسَیه هر نه وئریب ، الیبدی
افلاطوننان بیر قوری اد قالیبدی»
ایا به راستی این شعر درست می گوید که «ناکام ماند هر که در این اشیانه شد»؟
و از انسان های بزرگ تنها اسم بر جا می ماند؟
و ایا این دنیا به گفته ی شاعر، دنیای پر از دروغ و افسانه است؟

سراب

سوگند به سیاهی شب،
که به رنگ چشمان توست.
سوگند به شفق چشم انگیز بهار،
که لبخندت را ماند.
سوگند به زمین و زمان،
که نفسهایت در ان ها جاریست.
سوگند به نسیم نوازشگر،
که مانند صدایت لطیف است.
شب را
چشمانت را
شفق را
بهار را
لبخند را
زمین و زمان را
نفسهایت را
نسیم را
لطافت صدایت را

همه را در خواب دیدم؟!

غمی غمناک

شب سردی است ، و من افسرده.
راه دوری است ، و پایی خسته.
تیرگی هست و چراغی مرده.

می کنم ، تنها، از جاده عبور:
دور ماندند ز من آدم ها.
سایه ای از سر دیوار گذشت ،
غمی افزود مرا بر غم ها.

فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی.

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر ، سحر نزدیک است:
هردم این بانگ برآرم از دل :
وای ، این شب چقدر تاریک است!

خنده ای کو که به دل انگیزم؟
قطره ای کو که به دریا ریزم؟
صخره ای کو که بدان آویزم؟

مثل این است که شب نمناک است.
دیگران را هم غم هست به دل،
غم من ، لیک، غمی غمناک است.

سهراب سپهری

بیزار

به راستی
میان عشق و نفرت
چقدر فاصله است؟
روزی سخت می خواستمت
حال
از تو بیزارم.
4/5/88

سکوت؟

سکوت چيست، چيست، اي يگانه ترين يار؟
سکوت چيست بجز حرفهاي ناگفته
من از گفتن ميمانم، اما زبان گنجشکان
زبان زندگي جمله هاي جاري جشن طبيعتست.
زبان گنجشکان يعني : بهار. برگ. بهار.
زبان گنجشکان يعني : نسيم. عطر. نسيم

"فروغ فرخزاد"

بهانه

فرهاد
نقش خویش به کوه کند،
شیرین بهانه بود!

(قدسی قاضی نور )

من مثل تو ، تو مثل من؟

« تو مي­خواستي من مثل تو باشم
من مي­خواستم تو مثل من باشي
و هميشه تنها بوديم »

***
یکی زود به ستوه می آید
زود می رنجد
زود می رود
زود بر می گردد
یکی به ستوه نمی آید
نمی رنجد
دیر می رود, برنمی گردد!

***
« مثل دانه­ی تسبيح
يكي يكي به بند مي­كشم روزها را
همه يك شكل
يك رنگ
جز اين يكي:
امروز
روز ملاقات است »

***

«‌ بند بند وجودم
به بند بند وجود تو بسته است
با اينهمه
چه آزادم!»

"قدسی قاضی نور"

شیر یا غزال؟

مادرم می گفت:
«از شیر حمله خوش بود ، از غزال رم » تو غزالی !
آن روزها
هر روز سر راهت
گلی میان موهای سیاهم
با گونه های برافروخته از خواهش
منتظر یک نگاه ، یک کلام می ماندم
اما سر به زیر سرخ می شدی
و مثل سایه می رفتی
هنوز سرخ می شوی
و سر به زیر ،چون سایه می روی
با موهای سفید!
بی هیچ گلی میان موهای سفیدم
همچنان منتظر یک نگاه ، یک کلامم
نه ، تو شیر نبودی!
من غزال نبودم !
ما دو پرنده گمشده در بادیم
فردا راه بر تو می بندم
چشم در چشم تو می دوزم
و گلی به سینه ات می زنم
تا بدانی که عاشقم
دیرست ؟
خیلی نه !
(قدسی قاضی نور )

ترا دوست می دارم

طرف ما شب نیست
صدا با سکوت اشتی نمی کند
کلمات انتظار می کشند

من با تو تنها نیستم،هیچ کس با هیچ کس تنها نیست
شب از ستاره ها تنها تر است
***
طرف ما شب نیست
چخماق ها کنار فتیله بی طاقت اند

خشم کوچه در مشت توست
در لبان تو، شعر روشن صیقل می خورد
من تو را دوست می دارم، و شب از ظلمت خود وحشت می کند.
"احمد شاملو"

دیر است...به ره افتاد کاروان!

ديرست٬ گاليا!
در گوش من فسانه دلدادگی مخوان!
ديگر ز من ترانه شوريدگی مخواه!
ديرست٬ گاليا! به ره افتاد کاروان.

عشق من و تو؟ ...آه
اين هم حکايتی است.
اما٬ در اين زمانه که در مانده هر کسی
از بهر نان شب٬
ديگر برای عشق و حکايت مجال نيست.
شاد وشکفته٬ در شب جشن تولدت
تو بيست شمع خواهی افروخت تابناک٬
امشب هزار دختر همسال تو٬ ولی
خوابيده اند گرسنه و لخت٬ روی خاک.

زيباست رقص و ناز سر انگشت های تو
بر پرده های ساز٬
اما٬ هزار دختر بافنده اين زمان
با چرک و خون زخم سرانگشت هايشان
جان می کنند در قفس تنگ کارگاه
از بهر دستمزد حقيری که بيش از آن
پرتاب می کنی تو به دامان يک گدا.

وين فرش هفت رنگ که پامال رقص توست
از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ.
در تار و پود هر خط و خالش: هزار رنج
در آب و رنگ هر گل و برگش: هزار ننگ.
اينجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک
اينجا به باد رفته هزار آتش جوان
دست هزار کودک شيرين بی گناه
چشم هزار دختر بيمار ناتوان...

ديرست٬ گاليا!
هنگام بوسه و غزل عاشقانه نيست.
هر چيز رنگ آتش و خون دارد اين زمان.
هنگامه رهايی لب ها و دست هاست
عصيان زندگی است.

در روی من مخند!
شيرينی نگاه تو بر من حرام باد!
بر من حرام باد ازين پس شراب و عشق!
بر من حرام باد تپش های قلب شاد!
ياران من به بند:
در دخمه های تيره و نمناک باغ شاه٬
در عزلت تب آور تبعيدگاه خارک٬
در هر کنار و گوشه اين دوزخ سياه.

زودست٬ گاليا!
در گوش من فسانه دلدادگی مخوان!
اکنون ز من ترانه شوريدگی مخواه!
زودست٬ گاليا! نرسيدست کاروان...

روزی که بازوان بلورين صبحدم
برداشت تيغ و پرده تاريک شب شکافت٬
روزی که آفتاب
از هر دريچه تافت٬
روزی که گونه و لب ياران همنبرد
رنگ نشاط و خنده گمگشته باز يافت٬
من نيز باز خواهم گرديد آن زمان
سوی ترانه ها و غزل ها و بوسه ها٬
سوی بهارهای دل انگيز گل فشان٬
سوی تو٬
عشق من!
ه.ا.سايه / تهران / اسفند 1331

نگران

لحظه ای

و پس این پنجره

شب دارد می لرزد

و زمین دارد باز می ماند از چرخش

پشت این پنجره یک نامعلوم

نگران من و توست

فروغ فرخزاد

نازنینم

چقدر دلتنگ امدنت بودم
قاصدک ها خبر اوردند که می ایی
خوشحال و دلشاد
در دل اواز می خوانم به شادی
پایکوبی و هیاهو
2سال از اخرین دیدار...
«کوچه لر سو سپمیشم
یار گلان توز اولماسن...»
برای دیدن ماه رویت
ساعت که نه
ثانیه ها را می شمردم.
.
.
.
نیامدی
چشم هایمان خیره بر در
می دانم
که
می ایی
چشم به راه قاصدک هایم
امید را از تو اموختم
نازنین دوست داشتی ترینم

1388/4/27

خاکستر

زیر خاکستر ذهنم باقی است
اتش سرکش و سوزنده هنوز
یادگاری است ز عشقی سوزان
که بودم گرم و فروزنده هنوز
عشقی انگونه که بنیاد مرا
سوخت از ریشه و خاکستر کرد
***
غرق در حیرتم از اینکه چرا
مانده ام زنده هنوز
گاهگاهی که دلم می گیرد
پیش خود می گویم
ان که جانم را سوخت
یاد می ارد از این بنده هنوز
***
سخت جانی را ببین
که نمردم از هجر
مرگ صد بار به از
بی تو بودن باشد
گفتم از عشق تو من خواهم مرد
چون نمردم هستم
پيش چشمان تو شرمنده هنوز
***
گرچه از فرط غرور
اشکم از ديده نريخت
بعد تو ليک پس از آن همه سال
کس نديده به لبم خنده هنوز
گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سال هاست از دیده من رفتی، لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز
***
دفتر عمر مرا
دست ایام ورق ها زده است
زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز
***
در قمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز
***
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می بینند
زیر خاکستر جسمم باقی است
آتش سرکش و سوزنده هنوز
" حمید مصدق "